Κάθε στάδιο εξέλιξης, είναι ένα κρίσιμο σκαλοπάτι στην διαδικασία της και θ’ ανησυχούσα πραγματικά, αν το κοσμικό μας σκηνικό, λειτουργούσε ήδη ιδανικά, διαμορφωμένο ειρηνικά και φιλόξενα, όπου όλοι ζούμε απελευθερωμένοι από μίση, πάθη και φόβους, απολαμβάνοντας δημιουργικά και αρμονικά τη ζωή μας, μέσα σ’ ένα κλίμα αλληλεγγύης, σεβασμού κι αλληλοκατανόησης, μιας ονειροβγαλμένης ανθρώπινης κοινωνίας σ’ έναν υγιή πλανήτη.
Κάτι βέβαια, που μακράν απέχει από την καθημερινή μας πραγματικότητα!
Όσο κι αν έχει προοδεύσει ο πολιτισμός μας, η ανθρώπινη φύση, είναι ακόμα παγιδευμένη από το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης και την στρατηγική που το μεγάλο ψάρι, τρώει το μικρό. Πού ο χώρος ή ο χρόνος γι’ απόλαυση, δημιουργικότητα και αρμονία με τον εαυτό μας, τους άλλους και το περιβάλλον.
Παρ’ όλο που όλοι αυτό λαχταράμε, ξεχνάμε ότι η ζωή είναι πολύτιμο δώρο, μαθαίνουμε ότι είναι μια κατάρα, που έχει πέσει πάνω μας και πρέπει να την παλέψουμε, με νύχια και με δόντια, για να μην αφανιστούμε…
Μαθαίνουμε επίσης, ότι είμαστε αδύναμοι και θα πρέπει να συμβιβαστούμε και να συνταχθούμε με κάποιους που έχουν την ισχύ να μας προστατέψουν και γιατί όχι και να μας εξουσιάσουν, αν μας πείσουν ότι αυτό θα σημαίνει το στοιχειώδες, την επιβίωσή μας.
Ακόμα και οι ισχυροί, αν δεν ένοιωθαν μέσα τους αδύναμοι φουκαράδες, δεν θα είχαν επιδιώξει ν’ αποκτήσουν θέσεις ισχύος ώστε να προστατεύονται μέσα από την εξουσία τους, ελέγχοντας τους άλλους…
Όσο περισσότερος ο φόβος, τόσο μεγαλώνει και το πάθος για εξουσία κι έλεγχο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στον κανόνα δεν υπάρχουν πάντα και οι φωτεινές εξαιρέσεις…
Και ναι, ο φόβος, προσέφερε μια άριστη στρατηγική, που βοήθησε το είδος μας να επιβιώσει, να εξελιχθεί και να κυριαρχήσει, χωρίς να χρειάζεται ν’ απαριθμώ και τα επιτεύγματά του…
Μήπως όμως, φτάσαμε στο κρίσιμο εκείνο στάδιο της εξελικτικής μας πορείας, όπου ο φόβος πλέον δεν εξασφαλίζει την επιβίωσή μας, μιας και προ πολλού, παίρνουμε ένα τελείως διαφορετικό μήνυμα, από πάσα κατεύθυνση…
Αυτός ο φόβος που μας προστάτεψε, λειτουργεί πλέον σαν μηχανισμός αυτοκαταστροφής. Κι όσο πιο πολύ μας κατευθύνει, τόσο πιο ορατά τα αδιέξοδα…
Τα αστρολογικά σημεία των καιρών, υποδηλώνουν ανατροπή και μετάλλαξη. Τι γνωρίζαμε για τον κόσμο μας, πού στηρίζαμε την ζωή μας κι αυτό θα γίνει παρελθόν?
Το συνειδητό Εγώ, αποδυναμωμένο (Ήλιος σε πτώση), και τραυματισμένο (150ο με Χείρωνα), αναζητά συντροφικότητα και αρμονία (στον Ζυγό), οπλισμένο με το θάρρος του αρχέγονου ένστικτου της επιβίωσης (εξάγωνο Άρη) και τις παλιές συνήθειες που το δόξασαν (κι εξάγωνο Σελήνη στον Λέοντα), έρχεται αντιμέτωπο, με νέες ανατρεπτικές πρωτόγνωρες εξελίξεις, ώστε ν’ αφυπνιστεί η συνείδησή του (αντίθεση με Ουρανό). Όσο πιο βαθύς, ο συνειδησιακός ύπνος, τόσο πιο βίαια κι εκρηκτικά, μπορεί να έρχεται το ξύπνημα.
Αυτό που του αντιτάσσεται, δεν είναι ενάντια στην επιβίωση και τους ρυθμούς του (Ουρανός σε τρίγωνο με Άρη/Σελήνη στον Λέοντα), απλά είναι το ασυνήθιστο και διαφορετικό…μπορεί οι ίδιες αντιφατικές του ανάγκες που το διχάζουν και χρειάζονται αναγνώριση κι εξισορρόπηση, μπορεί και η ίδια η δική του διαφορετικότητα, που τον διαχωρίζει σαν ατομικότητα από την ομοιογένεια, των πολλών, όπου συνεχίζει να συμβιβάζεται διπλωματικά, φοβούμενος την δυσμένεια και την απειλητική για την επιβίωση περιθωριοποίησή του.
Αναγκαία η συντροφικότητα, και η κοινωνικότητα, αλλά σπανίως αποδέχεται και τιμά την γνησιότητα της διαφορετικότητας, την οποία μαθαίνουμε καθώς μεγαλώνουμε να τιθασεύουμε. Παραμένει όμως καταπιεσμένη κάτω από το πρόσχημα της ευγένειας και του πολιτισμού, μέχρι που πέφτει στη λήθη της μηχανικής συνήθειας που υιοθετούμε. Η ίδια μας η φύση εντέλει επαναστατεί με τον υποβιβασμό της μοναδικότητάς της, αφού φοβισμένοι για την εξαρτημένη, ατελή, ανεπαρκή, φθαρτή ανθρώπινη υλική μας υπόσταση, ξεχνάμε πως Μοναδικότητα, ίσον Τελειότητα!
Αντί να θυσιάζεται η μοναδικότητα στο όνομα της κοινωνικότητας ίσον αγέλης, ίσως αρχίσει ν΄αναπτύσσεται, ένα νέο μοντέλο κοινωνικότητας, όπου είναι δεδομένη η διαφορετικότητα /τελειότητά μας και απλά να την ανακαλύπτουμε επιτρέποντάς της να ξεδιπλωθεί, χωρίς να παλεύουμε να μιμηθούμε εξωτερικά πρότυπα, που τάχα είναι καλύτερα από μας.
Κι επειδή οι συμπαντικές εξελίξεις επιταχύνονται όλο και πιο ραγδαία, στις μέρες μας, το συνειδητό Εγώ, πριν καλά-καλά συνέλθει από το αιφνιδιαστικό ουράνιο σοκ και πριν αρχίσει ν΄αμφισβητεί ή να κλαίγεται για τον χαμένο χρόνο, πριν καν του δοθεί η ευκαιρία να βρει μια νέα ισορροπία μεταξύ του Εγώ και του Εμείς, περνάει στην επόμενη μυητική δοκιμασία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου