Επόμενη μυητική δοκιμασία, η μέγιστη και πιο σκληρή. Να κοιτάξει κατάματα το ίδιο του το σκοτάδι, το θάνατο, το φόβο της ανυπαρξίας, και την ανάγκη εξουσίας που γεννά (Πλούτωνας στο τετράγωνο).
Τι πλάνη όμως για έναν Ήλιο, να φοβάται το σκοτάδι, αφού μέσα από αυτό αναδεικνύεται η λάμψη του.
Ίσως γι αυτό έχει ανάγκη να το γνωρίσει, για ν’ αναγνωρίσει τον ίδιο του τον εαυτό, και ν΄αναγγεννηθεί νικητής μέσα στο δικό του φως, αυτό της Αγάπης. Αυτό έχουμε να μοιραστούμε με τους άλλους στον Ζυγό, κι αυτό να μοιραστούν μαζί μας, αρκεί ν’αποφασίσουμε να κοιτάξουμε πρώτα το σκοτάδι.
Στο μεταξύ, 150άρες και Jod, μας καλούν ν’ αφεθούμε αναγκαστικά κι όπου μας πάει ο άνεμος, ακόμα κι αν το πέρασμα είναι τραυματικό, θα λειτουργήσει εντέλει το «δάχτυλο του Θεού».
Ο Δίας στον Ταύρο τρίγωνο Πλούτωνα στον Αιγόκερω, ευνοούν ανάπτυξη και γονιμότητα μέσα από την μετάλλαξη, που τροφοδοτεί υγιέστερες δομές συντήρησης της ζωής. Ως ανάδρομος, ο Δίας μας καλεί ν’ ανακαλύψουμε τις πρώτες ύλες, εσωτερικά, ώστε ν’ αναστηθούν μέσα μας ξεχασμένες βασικές, αδιαπραγμάτευτες αξίες μας, που θα τροφοδοτήσουν τις νέες υποστηρικτικές δομές της, αλλά και την εξέλιξη της επαφής μας με το Θείο, μέσα από την υλική μας υπόσταση. Ίσως επιτέλους, απενεχοποιήσουμε την ύλη από το κληροδότημα της αμαρτίας, που μας πότισαν οι θρησκείες, ως άλλη μορφή εξουσίας κι ελέγχου και να ξαναθυμηθούμε, ότι η ύλη, είναι το φυσικό μέσο εκδήλωσης του Θείου, αν αυτό θέλουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχει.
Αφροδίτη και Κρόνος με τη σειρά τους, δίνουν την δυνατότητα διαμόρφωσης μιας δικαιότερης κοινωνίας, με συνέπεια κι ευθύνη, διακριτούς ρόλους και προστατευτικά όρια της ισοτιμίας και της αξιοκρατίας.
Ο καρμικός άξονας με Βόρειο Δεσμό στον Τοξότη και Νότιο στον Δίδυμο, μας επισημαίνει, πως έχουμε στην διάθεσή μας, όλες τις απαραίτητες πληροφορίες που μεταδίδονται από πάσα και προς πάσα κατεύθυνση, έχουν ακουστεί φωνές που έχουν εκφράσει όλες οι απόψεις αναλύοντας όλα τα δεδομένα και τώρα καλείται ο καθένας από μας, ν΄αφήσει τα λόγια και ν΄ακούσει την φωνή της δικής του συνείδησης, που θα συνθέσει το δικό του ηθικό δίδαγμα για να το εφαρμόσει στην ρεαλιστική του πραγματικότητα, αν θέλει να σέβεται τον εαυτό του και να εισπράττει τον σεβασμό των άλλων, στηρίζοντας και την θέσπιση νόμων που θα εφαρμόζονται για όλη την ανθρώπινη κοινωνία.
Άφησα τέλος τον Ερμή, μιας και αυτόν έχει στην διάθεσή του το συνειδητό Εγώ να επεξεργαστεί πληροφορίες, να κρίνει και να επικοινωνήσει. Από την θέση του στην Παρθένο, καταλαβαίνουμε το άγχος, αλλά και την ικανότητα της διάνοιας να εξετάσει σχολαστικά όλα τα δεδομένα, πριν κρίνει τι είναι πρακτικά αναγκαίο κι εφαρμόσιμο, ώστε να υπηρετήσει αντιπροσωπευτικά το Εγώ. Όμως με την ποσειδώνια 150άρα, πρέπει ν΄αφήσουμε ένα ανοιχτό παραθυράκι στο μυαλό μας για όσα οι φυσιολογικοί περιορισμοί της λογικής σκέψης, δεν μπορεί ούτε ν΄ αναγνωρίσει και να κρίνει, ούτε καν ν’ αντιληφθεί και θα πρέπει αναγκαστικά ν΄αποδεχθεί την ίδια της την αυτοαμφισβήτηση, παρατηρώντας, τα όσα δεν δύναται να ερμηνεύσει.
Όταν φοβόμαστε τ’ αστρολογικά σημάδια, φοβόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό, ότι δεν θ΄ανταπεξέλθουμε στο να εξελιχθούμε μέσα από την συμπαντική μυητική διαδικασία.
Κι όταν φοβόμαστε τον εαυτό μας, σημαίνει απλά, ότι δεν τον ξέρουμε, αλλά και φοβόμαστε να τον ανακαλύψουμε. Αναμενόμενο, όταν έχουμε υποστεί πλύση εγκεφάλου από παντού μεγαλώνοντας, ότι διαρκώς πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι, εξυπνότεροι, ομορφότεροι, πλουσιότεροι, πνευματικότεροι, ισχυρότεροι, …απ’ ότι είμαστε, για να επιβιώσουμε κι όχι απλά να γνωρίσουμε και να εκφράσουμε αυτό που από φύση είμαστε. Έτσι, κατά βάθος πάντα θα νοιώθουμε ανεπαρκείς και θα φοβόμαστε τον εαυτό που δεν γνωρίζουμε και ίσως δεν γνωρίσουμε ποτέ.
Η εξελικτική πορεία, μπορεί να φέρει μόνο την αναγεννημένη, αφυπνισμένη, αυτοσυνείδηση, απαλλαγμένη από αρχέγονους φόβους, που χρησίμευσαν στο παρελθόν
Επιβίωση ίσον μετάλλαξη και όχι φόβος. Μόνο ότι μεταλλάσσεται καταφέρνει να επιβιώσει εξελικτικά κι αυτό που χρειάζεται την πλουτώνια μετάλλαξη, είναι η ίδια μας η συνείδηση. Τη συνείδηση αυτή που έχουμε διαμορφώσει μέσα απ τον πλούτο των πολιτισμικών μας επιτευγμάτων και των σαθρών πλέον υποστηρικτικών τους δομών.
Η ζωή πάντα βρίσκει τον δρόμο της, κι αν σταθούμε ν’ αφουγκραστούμε τα καλέσματα και τα μηνύματά της, μπορούμε να συντονιστούμε στους φυσικούς της ρυθμούς και ν΄αφεθούμε σ’ αυτούς μ’ εμπιστοσύνη, ζώντας με αγάπη μέσα στο θαύμα της, αντί στο φόβο.
Όποιος μηχανισμός δεν συντηρεί τη ζωή, καταδικάζεται σε αυτοκαταστροφή. Αυτό το έργο παρακολουθούμε τώρα, όπου όλο το σαθρό σύστημα του παρελθόντος καταρρέει, με μουσική υπόκρουση τις σκοτεινές δυνάμεις στο κύκνειο άσμα τους.
Ξημερώνει μια νέα εποχή, απλά να θυμόμαστε ότι πριν την αυγή πάντα προηγείται το πιο πηκτό σκοτάδι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου